ناله از باطن برآرد کای خدا

آنچ دادی دادم و ماندم گدا

ریختم سرمایه بر پاک و پلید

ای شه سرمایه ده هل من مزید

ابر را گوید ببر جای خوشش

هم تو خورشیدا به بالا بر کشش

راههای مختلف می راندش

تا رساند سوی بحر بی حدش

خود غرض زین آب جان اولیاست

کو غسول تیرگیهای شماست

چون شود تیره ز غدر اهل فرش

باز گردد سوی پاکی بخش عرش

باز آرد زان طرف دامن کشان

از طهارات محیط او درسشان

از تیمم وا رماند جمله را

وز تحری طالبان قبله را

ز اختلاط خلق یابد اعتلال

آن سفر جوید که ارحنا یا بلال

ای بلال خوش نوای خوش صهیل

میذنه بر رو بزن طبل رحیل

جان سفر رفت و بدن اندر قیام

وقت رجعت زین سبب گوید سلام

این مثل چون واسطه ست اندر کلام

واسطه شرطست بهر فهم عام

اندر آتش کی رود بی واسطه

جز سمندر کو رهید از رابطه

واسطهٔ حمام باید مر ترا

تا ز آتش خوش کنی تو طبع را

چون نتانی شد در آتش چون خلیل

گشت حمامت رسول آبت دلیل

سیری از حقست لیک اهل طبع

کی رسد بی واسطهٔ نان در شبع

لطف از حقست لیکن اهل تن

درنیابد لطف بی پردهٔ چمن

چون نماند واسطهٔ تن بی حجاب

هم چو موسی نور مه یابد ز جیب

این هنرها آب را هم شاهدست

که اندرونش پر ز لطف ایزدست